Η συνάντηση μου με την αγιοσύνη τον Νοέμβριο του 2019*, άφησε πολύ μεγάλο αποτύπωμα. Τότε δέχτηκα το πρώτο μου darshan από την Αmma…* Πέρασαν 3 χρόνια – και ένας covid – από την πρώτη μας συνάντηση. Μέσα από διάφορες συμπτώσεις (όπως είθισται), επισκέφθηκα το μακρινό Amritapuri.
Τα ashram είναι κάτι ανάμεσα σε μοναστήρια και χώροι φιλοξενίας για τους πιστούς. Για την Ινδία υπήρχαν πάντα, για εμάς τους Δυτικούς, έγιναν γνωστά από τα ‘Παιδιά των Λουλουδιών’ στα 60’s και φυσικά από τους Beatles και την διαμονή τους στο Rishikesh (ashram του yogi Maharishi).
Το Amritapuri είναι μια μικρή πόλη. Άναρχη αρχιτεκτονικά και σάπια από την υγρασία των Μουσώνων. Αρχικά, υπήρχε μόνο το πατρικό σπίτι της Amma όπου κάποια στιγμή μετατράπηκε ο μικρός στάβλος σε ναό. Αργότερα, που οι πιστοί πλήθαιναν, δημιουργήθηκε ο ναός και κάποιοι μικροί χώροι φιλοξενίας. Τότε πίστεψαν όλοι ότι αυτό ήταν (και θα ήταν). Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια και κάπως έτσι βρέθηκε η Amma να ταξιδεύει και να δίνει την αγκαλιά της σε όλον τον πλανήτη. Τότε επεκτάθηκε πολύ το ashram για να αντέξει όλους εμάς. Μετά όμως, ήρθε το τσουνάμι και πήρε μαζί του πολλούς ανθρώπους. Υπέφερε πολλούς θανάτους η περιοχή. Τα επόμενα κτίρια χτιστήκαν σε ύψος και η ιστορία συνεχίζεται…
Μετά από τρείς ώρες κούνημα από σούπερ ριψοκίνδυνο Ινδό ταξιτζή, καταφθάνω ζαλισμένη από το αεροδρόμιο του Cochin στο Amritapuri. Χάρη στην σούπερ οργάνωση των εθελοντών εκεί με περιμέναν και αφότου ολοκληρώνουμε τα τυπικά του check in, μου δίνουν τα κλειδιά για το κελί μου. Δύο υπέροχα αγόρια που περνούσαν από έξω εκείνη τη στιγμή προθυμοποιήθηκαν να μου κουβαλήσουν τις βαλίτσες και φύγαμε! Με αφήνουν έξω από την πόρτα. Τους ευχαριστώ πολύ, μπαίνω και εκεί άρχισε η μεγάλη ζαλάδα.
SHOK HoRROR! Βρωμιά και ζωύφια (από αυτά που δεν λέμε καν το όνομα τους).
Έχοντας κάνει μια αξιολόγηση της κατάστασης ξεκινάω ψάχνοντας για το μαγαζάκι με τα καθαριστικά.. Σαν γνωστή σιχασιάρα νόμιζα πως είχα έρθει εξοπλισμένη… Κάνω τον απολογισμό μου: Should I stay or should I go?
Περπατάω σαν τη χαμένη ψάχνοντας και χωρίς να ξέρω, διασχίζω την μεγάλη αίθουσα όπου λειτουργεί η Amma κάθε απόγευμα και ΤΟ ΝΙΩΘΩ. Το έχω ξαναζήσει και το ξέρω: Βαθύτατη συγκίνηση… τα πόδια μου κομμένα…τα μάτια χείμαρρος. Έτρεμα ολόκληρη.
Το ενεργειακό αποτύπωμα (και μόνο) ενός Όντος τόσο υψηλά δονούμενο, όπως είναι η Amma, είναι ικανό να ‘κουνήσει’ και να φέρει στην επιφάνεια ότι σκληρό έχουμε μέσα μας (ότι μας πονάει και ίσως να κρύβουμε από τον εαυτό μας). Κατάλαβα γιατί ήμουν εκεί. Ενεργοποίησα το πείσμα μου και άρχισα το καθάρισμα.
Οι πρώτες 2 μέρες ήταν φριχτές.. Προσπαθούσα αλλά ότι είχα σιχασιάρικο μέσα μου έβγαινε. Παρόλα τα 2 εστιατόρια του ashram και τις 3 καντίνες με το εξαιρετικό φαγητό, δυσκολευόμουν να φάω και να κοιμηθώ. Έκατσα σε μια σειρά για 3 ώρες προκειμένου να κάνω covid test. Η σειρά για το darshan ατελείωτη και εγώ σούπερ εκνευρισμένη. Στην πρώτη μας επαφή η Amma μου δείχνει ότι δεν είμαι έτοιμη να λάβω και εγώ φεύγω απελπισμένη. Ξυπνάω το πρωί και την ‘καλώ’ στον διαλογισμό μου. Ανοίγω την καρδιά. Ζητάω… Αυτό ήταν. Στο επόμενο darshan έλιωσα σε κλάμα ανακούφισης και έσπασε ότι σκληρό είχα μέσα. Εκείνο βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι και ας μην είχα εντομοκτόνο, ούτε καν τζάμι στο παράθυρο και ας είχε κατακλυσμό έξω.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν υπάρχουν καθωσπρεπισμοί.
Πολύ συνηθισμένη εικόνα είναι ο κατακόκκινος κλαμένος στο Amritapuri. Δεν πολύασχολείται κανείς… Μπαίνοντας στη δόνηση Της, αναβλύζει το συναίσθημα και είναι έντονη η συγκίνηση. Φυσικά βοηθάει και ο διαλογισμός, οι ψαλμωδίες κλπ. Το (οποίο) καταπιεσμένο πονόσωμα, αντί να καταλήγει να εξελίσσεται σε καταθλίψεις, κρίσεις πανικού, αυτοάνοσα νοσήματα η και κάτι πιο σοβαρό (για να τα λέμε και αυτά), βρίσκει τον δρόμο του και βγαίνει στην επιφάνεια. Μετά έρχεται το darshan (η αγκαλιά Της) και το συναίσθημα μετουσιώνεται…
Υποχωρεί ο πόνος, ελαφραίνει η καρδιά, γίνεται η λύπη χαρά. Αυτή είναι Χάρη ενός τόσο εξελιγμένου Όντος.
Για να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία με θεραπευτικά μέσα, εκτός ashram, απαιτούνται πολλά: χρόνια, χρήματα, η ‘σωστή’ θεραπεία.. Για αυτόν τον λόγο τόσος πολύς κόσμος επισκέπτεται την Amma.
Η Amma θεωρείται η απόλυτη ενσάρκωση της Μεγάλης Μητέρας, της ύψιστης έκφρασης της μητρικής αγάπης και της συμπόνιας στη Γη (για την δίκη μας παράδοση ειναι η ενσάρκωση της Παναγίας). Ο κόσμος που έλκεται απο την ενέργεια Της και την επισκέπτεται, συνήθως έχει mummy issues or issues mothers have (ίδιο νόμισμα / άλλη πλευρά).
Κοινωνιολογικά το ashram έχει τεράστιο ενδιαφέρον..
Κάποιοι που στη διάρκεια της ζωής τους επισκέπτονταν συχνά το ashram γηροκομούνται εδώ και ζουν καλά.. Δεν είναι μόνοι σε κάποιο διαμέρισμα & δέχονται καλοσύνη και βοήθεια από εθελοντές που το κάνουν από καρδιάς. Υπάρχουν όμως και πολλοί άνθρωποι άσχημα προσκολλημένοι που ζουν εκεί. Νιώθουν μια ανακούφιση από τα ψυχολογικά τους, δίχως όμως να εξελίσσονται. Αυτοί είναι που σπρώχνονται κάθε απόγευμα για το ποιος θα κάτσει πιο μπροστά (να βλέπει!) στον διαλογισμό και άλλα τέτοια ..Υπάρχουν και κάποιοι (λίγοι) άλλοι που είναι πραγματικοί ‘ μαθητές ‘ Της και πολύ συνειδητά επιλέγουν αυτή τη ζωή. Πολλοί από αυτούς δεν είναι Ινδοί, αλλά έχουν ασπαστεί τον Ινδουισμό και ενταχθεί απόλυτα εδώ. Οι παλιοί είναι πλέον Swamis και έχουν ταξιδέψει τον κόσμο όλο μαζί Της (πολλές φορές).
Ζουν και οικογένειες σε αυτό το ashram. Τα παιδιά είναι όλα δίγλωσσα και γνώστες της τοπικής κουλτούρας. Σηκώνονται τα απογεύματα στη σκηνή να τραγουδήσουν η να συνομιλήσουν με την AMMA με εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση. Μετά είναι και οι επισκέπτες. Κάποιοι ζουν μήνες εκεί και πηγαινοέρχονται, όπως Sivanand, ένας απο τους 4 Βεδικους Αστρολόγους του ashram.. O Sivanand είναι Αγγλος και έχει πάρει Ινδουιστικό όνομα από την ΑΜΜΑ.
Τελευταία είναι η δική μου κατηγορία, τουρίστες, όπως η Sarisha (2 μέτρα καλλονή με καταγωγή απο Αιθιοπία, υιοθετημένη από Ολλανδούς)… Εμείς θα επισκεφτούμε το Amritapuri για να αρπάξουμε 2-3 άντε 5 αγκαλιές και να εξελίξουμε τα θέματα μας όσο είναι δυνατόν, όντας σε μια σχέση απόστασης με την ΑΜΜΑ. Κάποιοι όμως είναι συχνοί επισκέπτες. Έρχονται 1-2 φορές τον χρόνο από όλα τα μέρη του κόσμου. Πολλοί από αυτούς εργάζονται στον κλάδο της ψυχικής υγείας και επισκέπτονται το Amritapuri για να αποφορτιστούν.
Την τελευταία μου μέρα δέχτηκα το τελευταίο darshan.
Πριν από αυτό προηγείται (καθημερινά) η απογευματινή λειτουργία. Όλοι σχεδόν ντυμένοι στα λευκά (η όσο λευκά γίνεται τέλος πάντων, όταν η βρύση βγάζει καφέ νερό). Καμία 1000δα τουλάχιστον άτομα…
Όλα αρχίζουν (και τελειώνουν) ψέλνουντας το Ομ… Αμέσως μετά, πέφτει και ο ήχος απο ένα σωστό singing bowl -για συγκέντρωση- και αρχίζουμε το I AM meditation τον διαλογισμό της ΑΜΜΑ, ένα νοητικό λουτρό απο λευκά λουλουδια…
Μετά πάντα βγαίνει κάποιος Swami και κάνει ένα μισάωρακι κατήχηση. Τον διακόπτουν συνέχεια τα πιτσιρίκια που κάθονται μπροστά έχοντας απόλυτη προτεραιότητα εκεί και έχει την πλακίτσα του.. Όλα μεταφράζονται σε μια μεγάλη οθόνη και έτσι συμμετέχουν όλοι. Μετά αρχίζουν τα θρησκευτικά τραγουδάκια (bajans) σε όλες τις γλώσσες της Ινδίας. Αυτά, δεν σας κρύβω, τα βαριέμαι. Κάποια στιγμή ενώ ψιλοχορευουμε όλοι, κορυφώνονται τα τραγουδάκια, και ένα πολύ ηχηρό Ομ (συνοδευόμενο απο τον ήχο του singing bowl) μας μαζεύει σε προσευχή.
Συνεχίζει ένα υπέροχο τραγούδι που τραγουδάει όλο το hall στην ΑΜΜΑ ενώ τρέχουν όλοι μπροστά στο κλείσιμο και ύστερα (ενώ έχει πάει 9:00, απο τις 5:00 που ξεκινάει) η ΑΜΜΑ αρχίζει το darsan της πάνω στη σκηνή το οποίο κρατάει άπειρες ώρες. Το τελευταίο δικό μου με άφησε ελαφρυά και γεμάτη ευγνωμοσύνη.
Εννοήται οτι θα ξαναπάω!
*Εδω θα διαβάσετε για την πρώτη μου συνάντηση με την Amma.
Υ. Γ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΨΑΧΝΕΣΤΕ:
https://amma.org/about/how-she-began
https://medium.com/thrive-global/the-world-needs-motherhood-e9b174acb82c
