Η Στελίνα Μαργαριτίδου γράφει για τη Ελένη Κικίδου και τη συναρπαστική ιστορία της ζωής της. Μια ζωή σαν μυθιστόρημα, σχεδόν πάντοτε στην πρώτη γραμμή των γεγονότων, «συμμετέχουσα» σε αυτά αλλά και «αθέατη». Πρόκειται για μια υπέροχη ιστορία που θυμίζει ταινία εποχής.
Γεννήθηκε τη δεκαετία του ’20 σε ένα χωριό της Εύβοιας και είχε την πρώτη της Ελένη Κικίδου καταγεγραμμένη περίπτωση στα τέσσερα της χρόνια: Είχε χαθεί ένα αγοράκι στο χωριό και εκείνη ακούγοντας τις φωνές των μεγάλων που το έψαχναν είπε με παιδικό τρόπο «Λευτεράκης, μπλουμ!». Δυστυχώς το παιδί βρέθηκε νεκρό μέσα σε ένα πηγάδι. Με προτροπή της μητέρας της μετοίκησε στην Αθήνα σε ηλικία 8-9 χρονών και εκπαιδεύτηκε από τον Άγγελό Τανάγρα (μεγάλη μορφή της εποχής στα δρόμενα της μεταφυσικής) και την «Εταιρία Ψυχικών Ερευνών» (Ε.Ψ.Ε).
Η Ε.Ψ.Ε. και τα πρωτοποριακά (ακόμα και σήμερα) πειράματά της κατέρρευσαν με την έλευση του Β’ Παγκόσμιου πολέμου όταν η Κικίδου, μόλις 16 χρονών, εντάσσεται στην αντίσταση, ενώ παράλληλα οργανώνει συσσίτια. Η σχέση της με τον Ιταλό στρατηγό Τζελόζο της εξασφαλίζει τρόφιμα, όπως και την ελευθερία για τέσσερις φυλακισμένους σε στρατόπεδο συγγεντρωσης συμπατριώτες της. Όταν της ζητείται από την Αντίσταση να τον καταδώσει έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλο ηθικό δίλλημα και πριν προλάβει να δράσει βρίσκεται αιχμάλωτη στον δρόμο για την Ιταλία.
Η Ελένη βρίσκει τρόπο να σωθεί δραπετεύοντας. Με την καλοσύνη των ξένων και τα ελάχιστα ιταλικά της επιβιώνει σε έναν καταυλισμό με αντάρτες, μαγειρεύοντας και φροντίζοντας το νοικοκυριό. Με το πέρας του πολέμου, βρίσκει τρόπο και επιβιβάζεται σε ένα πλοίο για την Αίγυπτο. Από εκεί επιστρέφει στην Ελλάδα, στους δικούς της, οι οποίοι δεν είχαν καμία είδηση ως τότε για τη ζωή της.
Στα δύσκολα χρόνια μετά τον πόλεμο δέχεται κόσμο (ως διαισθητικός) στο σπίτι της στην οδό Μετσόβου. Την προσφορά της δεν την εξαργύρωνε ποτέ οικονομικά, αλλά ηθικά αποκτώντας επιστήθιους φίλους. Η φήμη της μεγαλώνει και με ευκολία εντάσσεται στην «καλή κοινωνία» των Αθηνών. Ο Αύγουστος του 1953 τη βρίσκει συνεργαζόμενη με την Αστυνομία για την εξιχνίαση των εγκλημάτων του «Δράκου της Βουλιαγμένης». Η υπόθεση αυτή γιγαντώνει τη φήμη της. Γίνεται μια της εποχής, γνωστή σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Η Κικίδου βοήθησε στην εξιχνίαση πολλών εγκλημάτων που σόκαραν το πανελλήνιο… Κατά τη διάρκεια τραπεζιού στο σπίτι της το φθινόπωρο του ’63 κρατώντας ένα δίσκο στο χέρι είπε με τρεμάμενη φωνή: «Αυτή τη στιγμή σκοτώνουν τον Τζον Κέννεντυ!».
Την δεκαετία του ’60 αρχίσαν να εμφανίζονται στην Αθήνα τα (όπως τα ξέρουμε σήμερα) μαζί με τις καφετζούδες και τις χαρτορίχτρες. Η Κικίδου έδωσε μάχη εναντίον τους, και για αυτό υπέστη μέχρι και απόπειρα δολοφονίας! Αναφερόμενη στα «μέντιουμ» έλεγε: «Εγώ δεν πιστεύω ούτε στα ταρώ, ούτε στο φλιτζάνι, παρά μονάχα στη . Υπάρχουν πολλοί από αυτούς που τα χρησιμοποιούν. Κάποιοι από αυτούς ίσως να είναι προικισμένοι με το χάρισμα της διαίσθησης και μέσω αυτού να αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα…»
Στη δεκαετία του ’70, η Κικίδου μαζί με τον σύζυγό της δημιουργούν μια φάρμα παραγωγής βιολογικών προϊόντων, πολύ μπροστά από την εποχή τους. Κάνεις τότε δεν πίστευε ότι μιλούσε σοβαρά λέγοντας ότι κινδυνεύει η υγεία μας από τα μολυσμένα τρόφιμα…
Το βιβλίο ολοκληρώνεται με πολλές μικρές ιστορίες που κατάφερε να συλλέξει η συγγραφέας: προβλέψεις για σεισμούς, για μελλοντικούς ηγέτες, χαμένα αντικείμενα και άλλα πολλά που μαζεμένα μας δίνουν μια άλλη οπτική για την πρόσφατη ιστορία…
Η στενή της φίλη Ίλια Λυβικού της είχε πει πολλές φορές: «Αν ζούσες στην Αμερική, Ελένη, θα είχες γίνει ταινία ή θα είχες καταλήξει στην φυλακή!»
Υ. Γ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΨΑΧΝΕΣΤΕ:
https://www.politeianet.gr/books/9789604212446-margaritidou-stelina-archetupo-eleni-kikidou-276735
https://www.thinkfree.gr/kikidou-margaritidou-archetypo/